هنگامی که در مورد بیماری با کودک صحبت میکنید، اصلا نیازی نیست در مورد احتمال مرگ ناشی از آن صحبتی به میان آورید. کودک باید با امید به زندگی تحت درمان قرار بگیرد و اگر خود در مورد مرگ بپرسد، میتوانید بگویید مرگ قابل پیشبینی نیست و هر انسانی بالاخره یک روز فوت میکند. در صورت مرگ یکی از والدین نیز نباید دوره سوگواری طولانی شود. والد بازمانده باید از کودک حمایت کند و در صورتی که هر 2 والد فوت کردند، این وظیفه برعهده سایر نزدیکان است و آنها باید تنها در مورد خوبیهای والدین برای کودک بگویند.
والدین مبتلا به ایدز معمولا نمیتوانند از پس وظایف والدی خود به خوبی برآیند و احساس شرم و گناه و ناتوانی باعث میشود کودک نهتنها ساختار خانوادگی خوبی را تجربه نکند، بلکه رشد روانی و جسمی متعادلی هم نداشته باشد. بیشتر این کودکان تکفرزندند و به دلیل امتیازات ویژهای که والدین به دلیل ترحم به آنها میدهند، معمولا به خوبی تربیت نمیشوند. رفتار والدین، اطرافیان و اولیای مدرسه با این کودکان باید کاملا طبیعی و مانند سایر کودکان باشد.